Edebi olmak istemiyorum, süslü cümleler kuracak halim yok. İçimi dökmek istiyorum sadece. Sırf bu yüzden bi yabancıyla tanışmak istiyorum çünkü sevenlerim (bu blogu okuyan insanlar) benden bıktılar ya da yakında bıkacaklar. Bir yabancıya anlatmak istiyorum derdimi, nasıl hissettiğimi. Bi bok da değil derdim. Kimse ölmedi kimse ölümcül hasta değil. Aşk mı diyorlar ne boksa o oldu galiba. Ya da ben inandım bunun aşk olduğuna. Daha geçmedim psikolojiye bilmiyorum o yüzden ben mi yaptım, cidden oldu mu, kendi aforizmam mı, toplumsal kurgu mu? Edebiyat okuyorsan aşk var eski yunandan beri ve belirtileri aynı. Ama dedim ya ben karar aşamasındayım; psikoloji mi edebiyat mı? 

Ben alkole dayanıklı bir insandım. İçer içer sarhoş olmazdım. Yeni bi adet geliştirdim şimdi. İçip içip ağlıyorum . İçip içip dediğime bakmayın her gün bi büyük devirmiyorum. İki ellilik de içsem  ağlıyorum anasını satayım. Sonra da buraya sarıyorum. Canım yanıyor. Bi çok şeye inanmıyorum artık. Nasıl inanırım tekrar nasıl güvenirim bilmiyorum. Çok korkuyorum. Her şeyden korkuyorum. Hayattan, yaşamaktan, denemekten... Çok daha mutsuz olduğum zamanlar oldu benim her gece yatağa yatıp nolur yarın öleyim diye düşündüğüm. Şu an böyle düşünmüyorum. Ama bu acının bitmesi lazım artık. Ben baş edemiyorum.