Neden böyle olduk biz. Ne zaman kanımıza girdiler ve basit mutluluğumuzu aldılar elimizden. Diğerlerinin göremediğini görmek dediler. Sonra da içimizde geçmek bilmeyen bir huzursuzlukla ne yapacağımızı bilemez bir halde kendimizle baş başa bıraktılar bizi. Farklı olduğumuza inandıkça daha da farklılaştık. Sonra da sandık ki mutluluk aptallara göre ve biz mutlu değil huzursuz olmalıyız. İşte oldu.
Her zaman bir yarım kalmışlık var şimdi. Depresyon değil bu. Zaman zaman gelen ve sonra geçen bir şey değil. Belki bir hastalık olabilir ama geçici değil. En mutlu zamanlarda bile pusuya yatmış uzaktan sinsice gülüyor her şeye. Küçümseyerek kazandığını zannediyor. Kibir mi acaba bunu yaptıran. Ya da adı her neyse, önemli değil çünkü. Önemli olan ne hissettiğimiz. Peki ya artık hiçbir şey hissedemiyorsak...